بررسی میزان بروز پروتئین gli-۱ در بیماران دچار کلویید و اسکار هیپرتروفیک

زمینه و هدف: کلویید و اسکارهای هیپرتروفیک، ضایعات پرولیفراتیو درم هستند که در اغلب موارد به دنبال تروما و به دلیل تجمع بیش از حد کلاژن و اجزای ماتریکس خارج سلولی ایجاد می شوند. کلویید، ضایعه ای است برجسته، اریتماتو و غالباً همراه سوزش یا خارش که به رشد خود ورای محدوده زخم اولیه ادامه می دهد و خود به خود پسرفت نمی کند؛ در حالی که اسکار هیپرتروفیک، محدود به زخم اولیه می ماند و پس از مدتی خود به خود کوچک می شود. کلویید در افراد افریقایی و آسیایی، شایع تر از سفیدپوستان است. هنوز هیچ درمان قطعی برای کلویید پیدا نشده است و درمان های فعلی میزان عود بالایی دارند. شناخت پاتوژنز کلویید می تواند به کشف درمان های اختصاصی و کارآمدتر برای این عارضه کمک کند. اخیرا در یک مطالعه نشان داده شده است که انکوژن gli-1 که در برخی از تومورهای انسانی بروز پیدا می کند، می تواند در ایجاد کلویید دخیل باشد. هدف از این مطالعه، تعیین میزان بروز پروتئین gli-1 در بیماران دچار کلویید و اسکار هیپرتروفیک به منظور مشخص نمودن نقش احتمالی این انکوژن در پاتوژنز کلویید، بود. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی با بررسی آرشیو پاتولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص)، رازی و حضرت فاطمه(س) و کلینیک ایرانیان در سالهای 84-1382، بلوکهای پارافینی که تشخیص بالینی و پاتولوژی آنها کلویید یا اسکار هیپرتروفیک بود، استخراج شدند. با مراجعه به برگه شرح حال بیماران، یافته های بالینی ثبت گردید. برای بررسی بروز انکوژن gli-1 در نمونه های بافتی، با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی (immunohistochemistry=ich) اسلایدهای تهیه شده از نمونه های بافتی، توسط آنتی بادی ضد gli-1(غلظت 1 به 20) رنگ آمیزی شدند. میزان بروز انکوژن gli-1 و درصد و شدت رنگ آمیزی بین نمونه های کلویید و اسکار هیپرتروفیک، توسط آزمون آماری chi-square مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: در مجموع، 28 نمونه بافتی شامل 12 مورد اسکار هیپرتروفیک و 16 مورد کلویید بررسی شدند. میانگین سنی بیماران، 8/37 سال بود. 6/53% بیماران، مذکر و 4/46%، مونث بودند. شایع ترین محل کلویید، در گوش(25/31%) و شایع ترین علت بروز کلویید نیز، عمل جراحی (25%) بود. در رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی، تمام موارد کلویید ازنظر gli-1 ثبت شدند، در حالی که میزان بروز gli-1 در اسکارهیپرتروفیک تنها 25% بود(01/0p<، chi-square). درصد و شدت رنگ آمیزی در نمونه های کلویید به طور معنی داری بیش تر از اسکارهیپرتروفیک بود(01/0p<، chi-square). نتیجه گیری: انکوژن gli-1 در تمام موارد کلویید بروز پیدا می کند و از این رو احتمالا می تواند در پاتوژنز این ضایعه دخیل باشد. براساس این نتایج، درمان هایی که مسیر gli-1 را بلوک کنند، ممکن است در درمان کلویید مؤثر باشند. توصیه می شود مطالعاتin vitro و in vivo برای بررسی اثر درمان های ضد gli-1 بر روی کلویید انجام شود.